INSIDESERRES........ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η Ματαιοδοξία Του '''Πράγματος''

Ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης, ο λεγόμενος μικροαστός ή μεγαλοαστός, ανάλογα με το κοινωνικοοικονομικό του status, διακατέχεται και από μία νοοτροπία ακόρεστης πλεονεξίας, άμετρης φιλοδοξίας και απληστίας…
 Αυτά, βέβαια, δεν είναι παρά εκφράσεις της πηγής του κακού, που, κατά...
τη γνώμη μου, δεν είναι άλλο από αυτό που συνήθως αποκαλείται ως αλαζονεία, υπεροψία ή εγωκεντρισμός. Δεν υποστηρίζω, βέβαια, ότι η νοοτροπία αυτή είναι χαρακτηριστική μόνο του σύγχρονου ανθρώπου των πόλεων.
 Εν αντιθέση, η ανθρώπινη αλαζονεία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους κάθε τόπου και εποχής – άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό – .Μέσα απο αυτό το άρθρο, δεν σκοπεύω να αναπτύξω την ανθρώπινη αλαζονεία αλλά κάτι άλλο το οποίο αποτελεί μία εκ των αμεσότερων συνεπειών αυτής και πιθανότατα μια απο τις αιτίες της φθίνουσας τροχιας του ανθρώπινου γένους!  Ματαιοδοξία των ανθρώπων…


Ματαιοδοξία είναι αναζήτηση της δόξας επί ζητημάτων τα οποία στερούνται πραγματικής σημασίας. Δηλαδή ματαιοδοξία είναι η αναζήτηση ανώφελων και άσκοπων πραγμάτων, η ίδια η υπερηφάνεια για ασήμαντα πράγματα.
Αντικείμενο της ματαιοδοξίας είναι το «Εγώ», το οποίο χρησιμοποιώντας τον ναρκισσισμό και την υπερβολική εκτίμηση των ικανοτήτων του ατόμου από αυτό το ίδιο, αποβλέπει στη δημιουργία εντυπώσεων στο κοινωνικό περιβάλλον και, μέσω των εντυπώσεων αυτών,στη συνεχή ικανοποίηση.


 Με βάση τα παραπάνω, μπορώ να πώ ότι ο ματαιόδοξος άνθρωπος δεν γίνεται να αποδεχθεί επ’ ουδενί την κριτική από άλλους ανθρώπους. Το ίδιο, επίσης, ισχύει και για την αυτοκριτική, κάτι που δεν νοείται καν για όποιον διακατέχεται από τέτοια αισθήματα.

Ένας ματαιόδοξος άνθρωπος δεν παραδέχεται ποτέ ότι έχει κάνει λάθη.

 Δεν το παραδέχεται όχι μόνο στους άλλους ανθρώπους αλλά ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά και αν τύχει κάποτε να συνειδητοποιήσει τυχόν λάθη του, αυτά σίγουρα δεν θα είναι ιδιαίτερα σοβαρά! Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και τα λάθη των άλλων είναι σίγουρα πιο σοβαρά από τα δικά μας! Ακόμη κι αν κάποτε κάναμε κάποια σοβαρά λάθη, σίγουρα δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι που μας παρέσυραν ή δεν μάς απέτρεψαν από αυτά.

 Σε επίπεδο στόχων και σκοπών, ο ματαιόδοξος άνθρωπος δεν επιζητεί κάτι που θα έκανε πραγματικά ευτυχισμένο τον ίδιο αλλά αυτά που είναι γενικώς αποδεκτα, ή έστω αυτά που επιζητεί το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνών. Αυτό δε όχι γιατί έχει στην πραγματικότητα κάποια αξία για τον ίδιο αλλά επειδή είναι πιο σημαντικό γι’ αυτόν να έχει κάτι που οι άλλοι το επιθυμούν διακαώς και γι’ αυτό το λόγο τον φθονούν αναγνωρίζοντας έτσι ότι έχει κάτι παραπάνω από αυτούς. Έχοντας, λοιπόν, κατά νου την κοινωνική άνοδο και την κοινωνική αναγνώριση, ο ματαιόδοξος άνθρωπος αναλώνεται ζήτωντας να αποκτήσει όσο γίνεται περισσότερο χρήμα, δόξα, εξουσία, κύρος, δύναμη.
Ο ματαιόδοξος άνθρωπος επιθυμεί να έχει πάντοτε τον πρώτο λόγο, να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, να αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει αλλά και να απαξιώνει ταυτόχρονα ό,τι δεν είναι σε θέσει να επιτύχει…

Και ο χρόνος περνά…

 Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πόσο μάταια ήταν όλα αυτά. Πως έζησε τη ζωή του με πράγματα που δεν του έδιναν παρά μια επιφανειακή ικανοποίηση, μια προσωρινή και εικονική ευτυχία. Πως τίποτα από αυτά τα οποία προσπαθούσε σε ολόκληρη τη ζωή του να έχει δεν του έδινε αληθινή χαρά. Είναι αυτή η αίσθηση που έχουμε λίγο-πολύ όλοι μας κάθε φορά που επιτυγχάνουμε κάτι το οποίο επιθυμούσαμε πάρα πολύ. Κάτι για το οποίο προσπαθήσαμε και όταν τελικά το επιτύχαμε, αισθανόμαστε προσωρινά ικανοποιημένοι και πολύ σύντομα παύουμε να το έχουμε σε εκτίμηση και θέτουμε νέους στόχους για κάτι περισσότερο από αυτό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του διαρκώς ανικανοποίητος και πάντα επιζητεί κάτι άλλο από αυτό που έχει, αλλά ότι παραμένει ανικανοποίητος επειδή οι στόχοι που θέτει δεν είναι για πράγματα που επιθυμεί πραγματικά.

Και ο χρόνος περνα...

 Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί οτι οσα εκανε μεχρι τώρα, οτι οσα υπαρασπίστικε με το ιδιο του το αίμα, οτι οσα δοξαζε και επικροτούσε δεν ειναι τίποτα αλλο απο πράγματα που υποτίθεται ότι ανταποκρίνονται στις υπάρχουσες κοινωνικές αντιλήψεις περί σωστού, περί αποδεχτού και κοινωνικά καταξιωμένου. Αντιλήψεις οι οποίες είναι πιθανόν να μην ανταποκρίνονται κατ’ ουσίαν σε κανενός ανθρώπου τις πραγματικές επιθυμίες…

Και ο χρόνος περνά…

 Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα αυτό που έζησε δεν ήταν η δική του ζωή. Ήταν η ζωή ενός άλλου μη-πραγματικού ανθρώπου, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο τόν κατηύθυνε μια ολόκληρη ζωή. Όταν όμως το συνειδητοποιούμε αυτό είναι συνήθως αργά. Και είναι αργά γιατί τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος δεν αποκτά ποτέ εγκαίρως αυτό που νομίζει ότι επιθυμεί, ώστε να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα του πράγματος.

 Γι’ αυτό το λόγο, είναι ίσως πιο τυχεροί οι άνθρωποι που επιτυγχάνουν τους στόχους τους το συντομότερο δυνατό, γιατί έτσι έχουν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν το συντομότερο δυνατό πόσο μάταια ήταν όλα αυτά για τα οποία τόσο προσπάθησαν, τόσο κόπιασαν και τόσα άλλα πράγματα θυσίασαν…

 Τότε έρχεται η ώρα που συνειδητοποιεί παράλληλα και πολλά άλλα πράγματα.
Συνειδητοποιεί, μεταξύ άλλων, ποιοι από τους υποτιθέμενους φίλους του τόν περιτριγύριζαν προς δικό τους όφελος, ποιοι τον κολάκευαν απλώς και μόνο για να ικανοποιούν τον ναρκισσισμό και την αυταρέσκειά του, ποιοι δεν νοιάζονταν τόσο ώστε να τού ασκήσουν κριτική ρισκάροντας έτσι να χαλάσουν τη σχέση τους μαζί του.
Συνειδητοποιεί όμως και ποιοι είναι αυτοί που νοιάζονταν γι’ αυτόν πραγματικά, ποιοι κατά καιρούς τόν κατέκριναν για τις πράξεις του όχι επειδή τάχα τόν θεωρούσαν κατώτερο ή ήθελαν να υποτιμήσουν την αξία του ως άνθρωπο αλλά επειδή πίστευαν πραγματικά σ’ αυτόν και ήθελαν να τον βοηθήσουν να γίνει καλύτερος άνθρωπος, έστω κι αν έτσι ρίσκαραν να χαλάσουν τη σχέση τους μαζί του.
Συνειδητοποιεί, εν τέλει, ποιοι είναι οι πραγματικοί του φίλοι…




Solution is revolution