Γιατί ο Στουρνάρας χαμογελά και αισιοδοξεί; Μη και έχει καμιά γούρικη ελιά τσακίρικη εκεί που δε βλέπει ο ήλιος, στο κώλο; Απορίες απορίες απορίες και να τα τσαλίμια ο καιρός, την τσούρνεψε την μέρα, πινακολάτα την έκανε, και οι απορίες πάνε για σταύρωση μέρα που είναι, αλλά μαζί τους και εμείς ακολουθούμε χειρότερα και από πρόβατα.
Με άγνοια κινδύνου λοιπόν πάμε για σταύρωση και εμείς, καθοδηγούμενοι από τον ξακουστό στα πέρατα της Γης για τη σπιρτάδα του, Αντώνη Σαμαρά, μαζί με τη γεροντονέα το Κουνέλι και τη παχουλοκομψή, την κουνιοτράμπαλη τη Βαγγέλα. Φτου να μη τους ματιάσω, σαν αποικία από αμοιβάδες είναι όταν τους βλέπω και τους τρεις μαζί. Τι ηγέτες ε; Δε μπορείτε να πείτε ανάφτρες, τι φωτεινά μυαλά, τι προσωπικότητες, τι μπουχέσες που είναι ρε παιδί μου, φτου φτου φτου και όπα, μου ‘φυγε και μια ροχάλα, χάλαλι στα χρυσά κορίτσια του κοινοβουλίου .
Αυτή η Χώρα ναι μεν σταυρώνεται και επίσημα, με τη βούλα που λένε, αλλά το τσίρκο τσίρκο, τι τσίρκο δηλαδή, τα σαράντα ενωμένα πανηγύρια που έχουμε για υπουργούς και υπουργίσκους μας διοικούνε, διοικούνε είπα; Παρντόν, νόμιζα ήμουν σε κανονική Χώρα και εκ παρατροπής το είπα, μας εκτελούνε ήθελα να πω. Αν και μεταξύ μας αδικώ τα πανηγύρια, και καλύτερη οργάνωση έχουν και πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα, εδώ μιλάμε για πολιτικά ρετάλια του χθες, για παξιμαδοκλέφτρες, για ανεκδιήγητους αποτυχημένους και προδότες, για αντίχριστους που μας καρφώνουν ένα ένα τα καρφιά όχι μόνο στο σταυρό μας αλλά προκαταβολικά και στη κάσα μας.
Ένα έθνος πάνω στο σταυρό λοιπόν και εγώ να σας λέω ανάφτρες με το χαρακτήρα που ‘χετε. Γιατί; Γιατί είστε μέσα στη τσαντίλα, και όπου σταθείτε και όπου βρεθείτε βρίζετε Θεούς και Δαίμονες, αλλά αυτή τη τσαντίλα ρε παιδιά δε τη βλέπω και πολύ να αποτυπώνεται, κάτι σε μούργα μου κάνει και αυτή, κάτι σε απλό μουντζοπιάσιμο και άντε, ξύπνησε και η λούγκρα μέσα μας ως έθνος, και λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα αλλά μέχρι εκεί, για τη ταμπακιέρα ούτε ρουθούνι να μην ανοίξει Πως το λέγε η Σαρρή λοιπόν; Σταυρώστε με σταυρώστε με, στα χέρια σας σηκώστε με, κάπως έτσι το πάμε και εμείς, αν και όπως τη βλέπω τη δουλειά θα σηκώσουν στα χέρια τους ότι θα έχει απομείνει πια από μας, τα ερείπια μας. Και που ‘στε, για μας δε παίζει Ανάσταση καμιά Κυριακή, αυτό το έργο έπαιξε αλλού και πολύ παλιά, δε νομίζω να ξαναπαίξει.
Μεγάλη Παρασκευή λοιπόν ανάφτρες, και μαζί με τον Θεάνθρωπο σταυρωνόμαστε και εμείς θέλοντας και μη, σταύρωσε με Πασά μου να αγιάσω που λένε, τσάμπα μάγκες προκύψαμε, κοινοί ραγιάδες, και αντί να τους σταυρώσουμε όλους μαζί στο Σύνταγμα χωρίς φόβο και πάθος, τους έχουμε και τους καμαρώνουμε: “Ακριβό μου διθέσιο καλό μου αμάξι, που περνάς απ’ τ’ απαίσιο ξυστά, κινητήρα και πλαίσιο στα `χω πειράξει, για να τη βγεις πιο μπροστά. Τη στιγμή που σ’ αγόραζα για να τριπάρω, το κενό μου εξαγόραζα δειλά, την καρδούλα που χώρισα ίσως να πάρω, σ’ άλλη ζωή πιο καλά.” Αυτό ακριβώς φακάτοι, σε άλλη ζωή ίσως ίσως και, μπορεί, είναι δυνατόν, ενδέχεται, μπορεί να συμβεί να μην έχουμε το βίτσιο να μας σταυρώνουν ζωντανούς και εμείς να εξαγοράζουμε το κενό μας με φρούδες ελπίδες και με φρούδους Σωτήρες.
Καλή σταύρωση ανάφτρες και εις άλλα με υγεία.
kostasoutsider.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου